Konferencja nt. „Stulecie Powstań Śląskich. Górny Śląsk wczoraj i dziś” z udziałem prof. Czesława Kłaka
- Szczegóły
- Utworzono: 2 listopad 2021
27 października 2021 r. w Katowicach odbyła się ogólnopolska konferencja naukowa nt. „Stulecie Powstań Śląskich. Górny Śląsk wczoraj i dziś”, którą zorganizował Instytut De Republica oraz Instytut Myśli Polskiej im. Wojciecha Korfantego. W konferencji wziął udział m.in. Prezes Rady Ministrów Mateusz Morawiecki.
W trakcie konferencji prof. KPSW dr hab. Czesław Kłak, kierownik Katedry Kryminologii, Kryminalistyki, Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Nauk Penitencjarnych KPSW w Bydgoszczy, wygłosił referat nt. „Funkcjonowanie sądownictwa w czasie III powstania śląskiego z perspektywy ochrony praw człowieka”.
W swoim wystąpieniu prof. Czesław Kłak wskazał, że w czasie III powstania śląskiego nie obowiązywały żadne międzynarodowe standardy, które dotyczyłyby m.in. prawa do sądu. Mimo tego, jak również mimo trudnego czasu, jakim był okres walk powstańczych, sądownictwo polowe, utworzone przez władze powstańcze, przestrzegało gwarancji praw jednostki, a sam Wojciech Korfanty w swym Manifeście do Ludu Górnośląskiego z dnia 3 maja 1921 r. „zakazał wszelkich gwałtów, grabieży, znęcania się nad ludźmi, bez względu na język, wiarę lub pochodzenie”. W tym samym Manifeście Wojciech Korfanty zobowiązał sądy do przeprowadzania postępowania dowodowego, co oznaczało konieczność zebrania takiego materiału dowodowego, który będzie pozwalał na poczynienie prawdziwych ustaleń faktycznych. W toku postępowań sądowych, jak również na etapie przygotowawczym, przestrzegano zasady domniemania niewinności, wątpliwości rozstrzygane były na korzyść oskarżonego, który miał prawo do obrony, a sądy – z urzędu lub na wniosek dopuszczały wszystkie dowody, jeżeli tylko były one niezbędne do wyjaśnienia sprawy. Zdaniem prof. Czesława Kłaka w postępowaniu przed sami polowymi w okresie III powstania śląskiego oskarżony cieszył się gwarancjami, które współcześnie są standardem rzetelnego procesu sądowego. Analiza ich orzecznictwa przekonuje, że stały one na straży praw jednostki, bez względu na jej pochodzenie, a orzekane kary uwzględniały zasadę humanitaryzmu i proporcjonalności.
